Hrvacka Zona

Szóstego dnia naszej wyprawy zerwaliśmy się z samego rana - o godzinie 5:30 - bardziej aby uniknąć konfrontacji z ewentualnym właścielem łąki, na której spaliśmy, niż z palącego zapału do jazdy. Łąka okazałą się być całkiem urokliwa, zwłaszcza oświetlona pięknym wschodem słońca, który mieliśmy okazję oglądać.

Śniadanie i pakowanie busa zajęło nam 3 godziny, nasz stały czas. Po kilkunastu minutach jazdy, poczuliśmy że wreszcie jesteśmy na miejscu - przy drodze zobaczyliśmy palmę. Albo produkt palmo-podobny - nie było to dla nas ważne, ważne było, że jesteśmy w tropikach. W pobliskim miasteczku znaleźliśmy przystojnego wulkanizatora, który sprzedał nam okazyjnie oponę do busa - okazało się później, że pochodzi ona z Polski - (może zgubiła ją jakaś poprzednia busowa ekipa?). Za kierownicą siedziałą Wiktoria, i szybko okazało się, że kierowca z niej nie byle jaki - już o 10:00 przekroczyła magiczną granicę 85 km/h, co nie udało nam się od kiedy zjechaliśmy z polskiej autostrady.
Domknęliśmy do Zagrzebia, który jednak nas nie zachwycił - nie zdecydowaliśmy się na zwiedzanie - w Warszawie widzielśmy dostatecznie dużo bloków z wielkiej płyty.

Atmosfera w busie była gorąca - niestety po pewnym czasie zaczęły ją podgrzewać spaliny, które przedostawały się do wnętrza busa. Na pierwszej napotkanej stacji, na której wszyscy potrzebowaliśmy głębokiego oddechu, zapytaliśmy o sklep z częściami samochodowymi - dzięki telefonicznej diagnozie Taty Piotrka wiedzieliśmy, że potrzebujemy nowego filtru paliwa. Sklep motoryzacyjny znaleźliśmy w miejscowości Slunj, gdzie Piotrek, w  ciągu kilku minut na parkingu pod sklepem bez chwili zawahania i jednej zgubionej śrubki, wymienił go. Dym wydobywający się z rury poprawił nieco swój kolor i zmniejszyła się jego ilość. Niestety, wciąż dostawał się do środka, a jako że była już 17, postanowilśmy znaleźć nocleg, w miejscu w którym moglibyśmy także popracować nad busem. 
Zanim jednak się to stało, szukaliśmy dłuuugo - nie czuliśmy się za dobrze po całodziennym wdychaniu spalin, a okolica na pierwszy rzut oka nie wyglądała ciekawie. Musięliśmy zjechać do wsi w pobliżu sklepu z częściami samochodowymi, bo dalsza droga w kierunku wybrzeża nie miała zjazdów, raczej wysokie, skaliste ściany wzdłuż jezdni. Zjazdów zresztą nie było na naszej wiejskiej drodze, a jeśli były to prowadziły do siedlisk, ruin, albo do nikąd. Pierwszy zwiad zaprowadził nas do opuszczonej wioski, w której ciarki przechodziły po plecach, a stopy pociły się w japonkach. Wzdłuż drogi stało kilka domów i na sto procent w żadnym od dawna nikogo nie było. Część była stara i w  ruinie, część niewykończona, a część nigdy nie zbudowana do końca. Były ogrody z warzywami, czerwone pomidory uginały gałęzie krzaków, gdzieś tam stał słoik, gdzieś tam kubek a w dwóch oknach wisiały zszarzałe firanki. Najbardziej przerażający był jednak garaż/stodoła, gdzie... szczekały psy. Maciek i Bartek twierdzą, że na pewno ktoś tam bywa regularnie ale teraz np. jest nad wodą, Wiktoria się upiera przy teorii, że psy zjadły swoich właścicieli i teraz zjadają siebie na wzajem. Niedługo po tym, udało nam się znaleźć w pobliżu piękną, odludną polankę, na której zatrzymaliśmy się na nocleg.